به بهانه تمام شدن گردان..

مرگ هم لابد همین شکلی است. همین قدر ناگهانی. ملک الموت هم که می آید سراغ آدم لابد همینجوری خشکش می زند و می پرسد یعنی واقعا تمام شد؟ با اینکه می داند جاودانه نیست و هیچ انسانی هم جاودانه نبوده تا حالا باز هم باورش نمی شود. تازه انگار چشم آدم باز میشود. همه چیزهایی که به نظرش بی اهمیت و کوچک و معمولی می رسیده اند یکهو مهم و بزرگ و منحصر به فرد می شوند. درست هنگامی که دیگر دستش بهشان نمی رسد.

دلش می خواهد برگردد.

لعلی اعمل صالحا... جواب اما کلا است. هرگز برنخواهد گشت

حَتىَّ إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبّ‏ ارْجِعُونِ(99)

لَعَلىِّ أَعْمَلُ صَالِحًا فِیمَا تَرَکْتُ کلاَ إِنَّهَا کلِمَةٌ هُوَ قَائلُهَا وَ مِن وَرَائهِم بَرْزَخٌ إِلىَ‏ یَوْمِ یُبْعَثُونَ(100) (س.مومنون)

کسی که مرده،‌زنده نخواهد شد...

مرگ همراه همیشگی ماست،‌ با از دست رفتن هر عزیز،‌هر فرصت، هر لحظه ... خودش را به ما نشان میدهد و ما به خیال خودمان، غرق در زندگی از کنارش می گذریم... دوستش نداریم چون از عزیزانمان جدایمان می کند.

در حالی که هر تمام شدنی، می تواند و باید انس ما را با مرگ زیاد کند.

کسی که از تمام شدن ها می ترسد و اندوهگین میشود یعنی با مرگ انس ندارد.

کسی که با مرگ انس نداشته باشد، انقدر در اندوه عزیزان از دست رفته اش می ماند که از فرصتهای بعدی هم نمی تواند خوب استفاده کند و لحظه هایش را هدر می دهد.

کسی که با مرگ انس نداشته باشد، قدر زندگی را  نمی داند.

کسی که با مرگ انس نداشته باشد

 قدر  

 هیچ

  چیز

   را

 نمی داند.

خانم قنبریان